Anoniem, 15 jaar: ‘Het is zonde als een lastige start jou in de weg zit om gelukkig te zijn’

‘Toen ik twee jaar was zijn mijn ouders gescheiden. Vanaf dat moment zag ik mijn vader nog maar om het weekend. Een paar jaar later trouwde hij met een Amerikaanse vrouw. Zij vond Nederland te klein, dus ze verhuisden naar de Verenigde Staten. Hierdoor sprak ik hem nog minder vaak.

Mijn vader is een keer extreem boos geworden op zijn Amerikaanse vrouw toen wij -mijn zussen en ik- bij hen waren. Er gebeurden vreselijke dingen. Deze gebeurtenis heeft veel impact gehad op mij. Ik was een onzeker meisje dat zich vaak terugtrok. Dat ik vaak van school wisselde, hielp niet.

Ik vond geen aansluiting bij mijn klasgenoten, voelde me een buitenbeentje. Toen ik een half jaar in de tweede klas zat, ging het niet meer. Ik wilde niet meer naar school. Na een paar maanden thuiszitten ben ik op een andere school begonnen, eentje voor kinderen die om wat voor reden dan ook speciale aandacht nodig hebben.

In de derde klas mocht ik weer naar een normale school. Het begon aanvankelijk goed, maar toen kreeg ik last van paniekaanvallen. Dat is het moment dat ik met een psycholoog van In de bres ben gaan praten. Ik wilde eigenlijk niet, was bang dat ik keihard moest huilen en dat alles er in één keer uit zou komen. Inmiddels weet ik dat je verdriet niet moet wegstoppen.

Ik bleek een sociale angststoornis te hebben. Naast de gesprekken kreeg ik ook medicijnen, deze combinatie sloeg goed aan. Ik had gelukkig een klik met mijn psycholoog. Ik vroeg mezelf af: ‘Wat wil ik nou eigenlijk?’ Ik was altijd maar bezig om te voldoen aan de verwachtingen van anderen, waardoor ik mezelf uit het oog verloor. En ja, ik moest wel eens huilen. Maar als dat gebeurde bleef de psycholoog rustig doorpraten. Dat ze er niet zo nadrukkelijk bij stilstond vond ik prettig, zo voelde ik me serieus genomen.

Ik was ervan overtuigd dat iedereen negatief over me dacht. Maar wat je voelt, is niet altijd de waarheid. Dat is een inzicht voor het leven. Mijn psycholoog verwoordde het als volgt: ‘Wij geven je de zwembandjes, maar je moet zelf zwemmen.’ Ook heb ik in die periode een mooi boek gelezen. Hierdoor realiseerde ik me dat ik niet alleen ben: ik heb God! Dit besef heeft ervoor gezorgd dat ik me heb laten dopen.

Inmiddels ga ik weer naar (een reguliere) school en heb ik de medicatie afgebouwd. Ik heb geen last meer van mijn angststoornis en in de klas hoor ik er helemaal bij. Tegen iedereen die het eng vindt om hulp te zoeken wil ik zeggen: probeer het! Je bent niet de enige. Het is zonde als een lastige start jou in de weg zit om gelukkig te zijn.’

 

De foto is fictief.