‘Een hoopvolle toekomst’

Anoniem: ‘Al jaren had ik last van spanningsklachten. In 2012 ben ik daarvoor naar de huisarts gegaan en kreeg ik medicatie. Dit was niet afdoende. De huisarts verwees me door naar de praktijkondersteuner, maar die stelde al snel vast dat mijn problematiek te complex was en dat ik specialistische zorg nodig had.

Omdat ik christelijk ben, wilde ik graag geholpen worden door een psycholoog met dezelfde achtergrond. Zo ben ik bij de GGZ-instelling In de bres terechtgekomen. Bij de intake voelde ik me veilig, waardoor ik mijn schaamte opzij durfde te zetten en openhartig kon zijn. Ook werd er goed doorgevraagd. Hierdoor kwamen we al snel bij de kern van mijn probleem terecht.

Overlevingsmodus
Ik bleek een angststoornis te hebben, met klachten gerelateerd aan PTSS. Erg confronterend, zo’n diagnose. Maar ook nuttig, want ik hoefde niet langer weg te lopen voor mijn gevoelens. Dat had ik namelijk jarenlang gedaan. Ik functioneerde gewoon, ik ging naar mijn werk en voor de buitenwereld leek alles normaal. Maar in werkelijkheid voelde ik me beklemd en gebroken, alsof ik in de schaduw leefde.

Tijdens mijn therapie kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik mezelf structureel overbelaste en onvoldoende grenzen aangaf naar anderen. Daardoor bouwde ik spanning op en kwam ik in een soort overlevingsmodus terecht. Daarnaast vulde ik vaak in mijn gedachten in wat andere mensen van mij zouden vinden of zeggen. Hierdoor zette ik mij voortdurend schrap voor een confrontatie die bijna nooit kwam.

Pestverleden
Deze patronen kwamen voort uit een langdurig pestverleden. Dit heeft geduurd van mijn 4e tot mijn 18e. Toen stopte het plotsklaps, omdat de jongen die mij als laatste het leven zuur maakte omkwam bij een auto-ongeluk. Dit voelde enorm dubbel voor mij: ik was blij dat er een einde was gekomen aan het treiteren, maar de manier waarop had ik nooit gewild.

Mijn angsten hadden niet alleen betrekking op mensen en situaties, ze waren soms ook geloofsgerelateerd. Daarom was het zo fijn om behandeld te worden door een therapeut die zich door zijn achtergrond goed in mij kon inleven. We maakten tijdens de sessies ook gebruik van Bijbelteksten, die dan aansloten op hetgeen we bespraken.

Logboek
Anderhalf jaar heeft de therapie geduurd. In die tijd heb ik een logboek bijgehouden. Daarin beschreef ik situaties en noteerde ik de inzichten die ik opdeed. Daar heb ik veel aan gehad, en nu nog steeds. Ik hield ook een lijstje bij van de dingen die goed gingen. Het is belangrijk om daar ook bij stil te staan.

Gaandeweg de behandeling werd ik slagvaardiger en kreeg ik meer vertrouwen, in mezelf maar ook in God. Ik durfde het zelfs aan om na lang wikken en wegen een nieuwbouwwoning te kopen. Helaas kreeg ik te maken met een makelaar en een aannemer die hun afspraken niet nakwamen. De bouw en verhuizing gingen niet door. Ik, maar ook de andere kopers, bleven gedupeerd achter.

Schaduw
Aangezien het kopen van een woning een grote stap is in het leven en ik zo blij was dat ik eindelijk in staat was om deze te zetten, voelde ik mij door het handelen van de makelaar en de aannemer teruggeduwd naar de schaduw, waar ik mij net uit ontworsteld had.

Door de situatie verviel ik deels weer in oude patronen. Het kost veel moeite om gedragsveranderingen vol te houden, helemaal als die door externe factoren onder druk worden gezet. Ik besloot om weer contact op te nemen met mijn psycholoog bij In de bres. Eerst voelde ik me zwak, maar inmiddels ben ik blij dat ik het toch heb gedaan.

Perspectief
Wat ik allemaal heb geleerd, de handvatten die ik aangereikt heb gekregen: het is niet voor niets geweest. Ik zie deze tweede therapieronde dan ook als samen resumerend terugkijken: wat is er gebeurd, wat heeft het met me gedaan en wat waren de triggers? Zodat ik wat er is gebeurd in perspectief kan plaatsen.

Ondanks de ellende rond mijn huis heb ik mezelf wel verbaasd over mijn nieuw verworven assertiviteit. Samen met de andere gedupeerden heb ik een zaak aangespannen tegen de makelaar en zijn we in het gelijk gesteld. Zonder de therapie had ik dat nooit gedurfd. Ik ben ondertussen bezig met een ander huis en zie de toekomst hoopvol tegemoet.’